Gazetede dünyanın en ünlü motorsiklet topluluklarından biri olan "Hells Angels"ın haberi vardı geçen günlerde. Türkiye'de şubeleri varmış falan. Röportaj arasında bir kaç cümle sokuşturmuşlar araya. Biz sert adamlarıyız, şöyleyiz, böyleyiz diye...Kendimizden fazla bir şeymiş gibi görünme hallerinde beni hep ölümlü oluşumuz durduruyor. Bu adamlar deri ceketleri giyiyorlar, muhtemelen rock dinliyorlar, kendilerini diğer ölümlüler gibi olmadığına inandırmışlar.
İyi de nazardan saklasın olası bir kaza sonrasında yolları hastaneye düşse ne olacak? Kolda serum, kafa sargılı, ayakta hastanenin dışından alınmış eğreti terlik? Ee nerde kaldı keskin patinajlar, cehennem melekliği, zebanilik?
Manowar konseri öncesi bir arkadaşım kapıda şöyle bir konuşmaya şahit olmuş. Slayer sever biri Manowar'ı eleştirmiş. Ordaki ergenlerden biri yüzünü buruşturup şöyle demiş: "Ama öyle deme Altan abi, onlar Metal Krallığı'nı kuracaklar" Woowww, Metal krallığı! Nasıl bir yer burası? Sessiz olmadığı kesin!
Durumu bir arkadaşım, Ersin Karabulut köşesinde çok iyi özetlemiştir. The Crow'u izledikten sonra, siyah deri pardesüsünü giymiş bu. Surat gayet cool, ben ölümsüzüm havalarında. Taksim'e gidecek. Bayrampaşa dolmuşuna binip bozuk para vermiş... O an komik görünmüyor ama sonra yaptıklarına baktığında tamamen saçmalık.
Küçükken benim de en çok olmak istediğim şey denizkızıydı. Evdeki çizgili çarşafları bacaklarıma sarıp, yerde böcek gibi sürünmeye çalıştığım çok oldu. İyi de ben soğuk suda hemen hastalanan biriyim. Barsaklarım bozulur. Kronik cırcır rahatsızlığı olan bir denizkızı kayıtlara geçmiş midir hiç?
Bu his, lise yıllarında Leon'un Mathilda'sı şeklinde tezahür etti. Leon'u izleyip evdeki renkli yuvarlak gözlüklerle gecenin bir yarısı Kurtuluş sokaklarını adımladığım oldu. Bunlar hep aynı içgüdünün dışavurumu. Özelmiş gibi hissetme budalalığı ve çocuksuluk!
Herkes gibi olmanın travmasını atlatamayanlar! Sizin için geliyor:
You're so fuckin' special
I wish i was special...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder