Sevgili Zamazzingo okurları!Yukardaki fotoğrafta beni ve ablamı görüyorsunuz. Bu çok sevdiğim, efsane bir poz! Siyah iki örgülü, kırmızı hırkalı kız ablam. Yanındaki turuncu hırkalı, kafasında kendi kadar kırmızı kurdela taşıyan müzevir bakışlı, bitirim duruşlu pesimist bebekse benim!
Fatih'in hangi derme çatma, kırık dökük fotoğrafçısında çekildi bu fotoğraf bilmiyorum. Anneme sorsanız, Nihat Odabaşı ayarında bir yer olduğunu söyler ya neyse:) Hangi gezegende doğduğunu, hangi aileye mensup olduğunu, dahası nasıl bir hayat yaşayacağını bilmemenin o masum ve çaresiz birlikteliği var bence duruşlarımızda.
Her şey çok gerçek, olduğu gibi abartısız. Maskeler yok, etiketler, ünvanlar yok, saç boyaları, güzellik kremleri yok, kadın olmanın getirdiği o her şeye yetişmeliyim telaşı yok. Her şey durmuş zaman donmuş gibi. Kırmızı ve turuncu kazaklı iki kız çocuğu yanyana durup bakmışlar öylece. Geçmişi bilmeden, geleceği ise hiç düşünmeden...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder